مرا هست كفشي ز عصر حجر / كه ميراث مانده ز جد پدر 

شريك غمش بوده و شاديش / به پا كرده در جشن داماديش 

خدايش بيامرزد آن زنده ياد / كه از خود هم اين ارث بر جا نهاد 



چو هي ميبرم پيش هر پينه دوز / ز مغزش پريده است برق و فيوز! 



بود چون كه جان سخت چون كرگدن / بپوشم به هر گاه و بيگاه من 



هر آنچه ز وزنش گويم كم است / كه سنگين چنان كله رستم است 



ز پايم بود چند سانتي گشاد / چو پاپوش افراسياب و قباد 



مرتب به پايم لخ لخ كند / ندارد چو كف پاي من يخ كند 



ز بس خورده اقسام واكس و پماد / مرا رنگ اصلش نيايد به ياد 



ولي من ز باباي جنت پناه / شنيدم كه رنگش بوده سياه 



بسي نعل خورده است بر تخت آن / شاه سم قاطر پادگان! 



به هر سوي آن خورده صد دانه ميخ / فرو ميرود توي پايم چو سيخ 



همي‌ترسم آخر به جرم قاچاق / كه مامور گردد برايم براق 



كه اين جزو آثار تاريخي است / چرا كه خطوط تهش منحني است 



اگر عمر باقي است، سال دگر / سپارم من آن را به امواج بحر 



كه تا همچو زورق همراه باد / رود گويي اصلا ز مادر نزاد 



و يا ميزنم واكس بر رويه‌اش / گذارم سپس داخل موزه‌اش

نظرات شما عزیزان:

Rogayyeh

ساعت17:44---2 آبان 1392

[وب سایت]

سلام وبلاگت عاليه خوشحال ميشم به منم سر بزني

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: